Przed świętami bożonarodzeniowymi gruchnęła wieść, że cięcia budżetowe zaplanowane przez rząd RP odsunęły o lata (do r.2020?) przebudowę na czteropasmową drogi Warszawa-Lublin, czyli drogi S17, przy której leży nasze Miasto.
Prezydent Lublina i marszałek województwa lubelskiego zareagowali na to listem protestacyjnym do ministra finansów i ministra infrastruktury, a nawet zapowiedzieli, że zaskarżą tę decyzję do sądu europejskiego, bo wraz z zaniechaniem tej budowy, pod znakiem zapytania staje wiele projektów drobniejszego kalibru, tak jak budowa drogi S17 finansowanych z funduszy europejskich. Konsekwencją będzie więc prawdopodobnie utrata eurodotacji na przebudowę Siedemnastki, i pomniejszych projektów. (kliknij tu)
Obawy „lubelaków” są naszymi obawami.
Rozbudowa Siedemnastki „przybliżyłaby” nasze Miasto do aglomeracji stołecznej, poprawiłaby szanse zatrudnienia dla mieszkańców całego powiatu, podniosła atrakcyjność garwolińskiej powiatowej strefy aktywności gospodarczej, a więc szanse jej poprawnego zagospodarowania.
Boli to, że utrata poprawy jakości połączenia ze stolicą i z południem kraju następuje z przyczyn zależnych od rządu Polski. W Warszawie budowane są dwa arcydrogie stadiony piłkarskie, pochłaniające kwoty porównywalne z kosztami potrzebnej modernizacji drogi.
A przecież przebudowa drogi jest ważniejsza, bo ma charakter proinwestycyjny, prorozwojowy, a nie rekreacyjno-propagandowy jak stadiony. Zdrowy rozsądek podpowiada, że na nie przyszłaby kolej po zbudowaniu dróg, przemysłu i zdrowej oświaty.
Populizm górą.